man cherīk nabūdam Persian 2025
من چریک نبودم
12.57 $
Share
Wishlist
No one remembers their own birth. If it were possible, many might well regret having come into the world and prefer to return to the womb. But do not assume that I, too, am among those who regret being born. I would gladly be born many times over, for each birth, in my view, offers the chance to learn something new—ever newer. What could be better than loving a beautiful and mysterious existence? I even believe that enduring suffering on the scale of Job would be a fair price to pay for attaining such love. It is not birth itself that matters, but rather what the one who is born fashions out of their life.
According to my birth certificate, I was born on the first of Ordibehesht 1335 (April 21, 1956) in a room whose ceiling and walls were covered in mirrorwork, in the house of Haj Mizabdollah in the Sardazk neighborhood—so named because of the abundance of thieves once found there, and known as the territory of Dash Akol, the hero of Sadeq Hedayat’s well-known story.
more
هیچکس تولد خود را به یاد ندارد. اگر امکانپذیر بود، شاید خیلیها از آمدن پشیمان میشدند و ترجیح میدادند به رحم برگردند. نه، خیال نکنید من هم از این سنخ آدمها هستم که از زاده شدن پشیمان باشم. من به بارها زاده شدن هم راضیام، چون به نظرم هر دفعه میتوانی چیزهای تازه و تازهتری بیاموزی. چی بهتر از عشقورزی با یک هستی زیبا و رازآمیز؟ و فکر میکنم تحمل رنجی در حد ایوب هم برای رسیدن به این عشقورزی، معاملهی منصفانهای است. این تولد نیست که مهم است، بلکه آنچه مولود از خود میسازد اهمیت دارد. من طبق شناسنامه، اول اردیبهشت 1335، در اتاقی که سقف و دیوارهایش آینهکاری شده بود زاده شدم، در خانهای متعلق به حاج میزعبدالله در محلهی سردزک که علت نامگذاری آن وجود دزدان بیشمار در این محل بود و شهرت آن به این دلیل است که محل قرق داش آکل، قهرمان قصهی صادق هدایت، بوده است.
more
