Aḥmad Samī'ī (Gīlānī): Zindigānī va Khāṭirāt-i Sīyāsī: Persian 1403

کار ثبت و ضبط خاطرات سیاسی استاد احمد سمیعی (گیلانی) را خیلی دیر شروع کردم: تابستان ۱۳۹۹، وقتی همه‌گیری کووید جهان را آشفته بود و استاد، پیر و بی‌حوصله و تنها، صدمین سال‌های حیاتش را در خانه می‌گذراند: گوشش نمی‌شنید و سوی چشمش کم شده بود و از ناتوانی‌اش در خواندن و نوشتن کلافه بود. به‌رغم این‌همه، شکایت اصلی‌اش از تنهایی بود. قرنطینه را تاب نمی‌آورد و نمی‌دانست خودش را چطور سرگرم کند. عمری به صحبت رندان خو کرده، به زندان زمان اسیر افتاده بود. سرانجام، همین کلافگی بود که کلاف سکوت سالیانش را شکافت: قرار گذاشتیم دیدارهای گاه‌وبی‌گاه‌مان را به ملاقات‌های منظم ضبط خاطرات سیاسی‌اش تبدیل کنیم تا تلخی و خاموشی ایام با شِکر خاطره و جرقه‌های حافظه‌ی او شیرین و روشن شود. آنچه از خاطراتش در طول سال‌های کار ادبی و فعالیت‌ فرهنگی در یاد داشت، در مصاحبه‌های دیگر، حتی مکرر، گفته بود؛ اما در نقل خاطرات سیاسی همواره پرهیزی محافظه‌کارانه داشت. این اولین روایت یکپارچه و مفصل اوست از فعالیت سیاسی ‌در سازمان جوانان حزب توده‌ی ایران.