Ḥakmat va hunar dar 'irfān-i Ibn-i ʻArabī ('ashq, zībā-yī ḥayrat): Persian 1384

نگارنده پس از ذکر شرح حال ابن عربی موسس عرفان نظری به اجمال، بحثی را درباره‌ی انسان‌شناسی، جایگاه وجودی انسان، انسان کامل و رابطه‌ی خدا، انسان و جهان از دیدگاه ابن عربی، بازگو می‌کند. سپس درباره‌ی حکمت و هنر از دیدگاه وی سخن می‌راند. به تصریح نگارنده: از نظر ابن عربی، حکمت به معنای تصوف است و صوفی کسی است که همه‌ی عالم در دست او امانت است و او به عنوان خلیفه‌ی خدا و با تخلق به اسمای حسنای خدا که مبدا ظهور موجودات عالم‌اند در سراسر عالم، تصرف امانی و حکیمانه‌ می‌کند. اسمای حسنای خداوند، غیر قابل شمارش و نامتناهی است. پس آن که متخلق به اسمای نامتناهی باشد، از خیری کثیر و ناپیدا کران، بهره‌مند است. در جایی دیگر نیز نگارنده‌ی درباره‌ی هنر از دیدگاه ابن عربی می‌گوید: می‌توان از گفته‌های ابن عربی چنین استنباط کرد که عظیم‌ترین هنر انسان آن است که بتواند در راه عروجی صوفیانه گام نهد و در این سلوک عارفانه‌ای که به سوی حق دارد از تمام موانع و وسائط عبور کند. عده‌ای این نقطه از عرفان شیخ اکبر را چنان بزرگ و عمده کرده‌اند که قائلند نزد ابن عربی صوفی همان هنرمند و کشف صوفیانه همان هنر است.