Man hastam gīlgamash: Persian 1400

تشکری در این اثر هفت نمایشنامه کوتاه را گرد هم آورده که همه ی آن‌ها با نخ تسبیح «روایت و نوشتن» به یکدیگر متصل شده است. او در نوشتن، وامدار زبان فخیم خراسانی در سنت ادبیات فارسی است. در این نمایشنامه‌ها به ویژه در بخشی‌هایی که شخصیت‌ پردازی آن‌ها متاثر از ادبیات و شخصیت‌های تاریخی ایران است این موضوع را به اوج خود رسانده است. گفت‌وگوی میان ساحره و عوفی و بیهقی، نمایشی درخور ستایش در این زمینه است. سنت روایی تشکری در نمایشنامه‌ نویسی چه در متن‌های تاریخی و چه در متن‌های امروزی دوری گزیدن از موقعیت‌ سازی فیزیکال و حرکت به سمت فضاسازی زبانی است. به عبارت ساده‌ تر ادبیات و کلمه و روایت برای او دستمایه‌ ای است که به کمک آن تمامی آن‌ چه را درصدد بیان آن است بازگو می‌کند و به همین خاطر در متن‌های او کمتر می‌توان سراغ از خلق موقعیت‌های خاص برای چینش صحنه نمایش گرفت. نمایشنامه‌های این مجموعه همگی بر مدار و محور نوشتن و روایت شکل گرفته است. از کاتبی و تاریخ‌نویسی تا نامه‌نویسی و حتی نگارش تاریخ. تشکری حتی در آخرین نمایشنامه این کتاب گریزی به ثبت تاریخ در قالب ادبیات ولو به گونه مستعار نیز دارد.