Az dīdār-i khavīshtan: Persian 1400

زندگی هر انسانی یگانه و تکرار ناپذیر است و اگر شخص روایت گری تیزبین و شیرین سخن باشد، چه بسیار قصه های عبرت انگیز که می تواند حکایت کند. طبیعی است که یادنامه ی انسان ها تاریخ نیست. وثوق سندی ندارد. ذهنی است قصه گو که در ساخت و پرداخت چهره ها و روندها بسی تاثیر می گذارد. دنیائی موازی دنیای واقعی می گذارند، زیرا عواطف و خیال ها در این جا نقشی بزرگ دارند و لذا توقع تاریخ از آن داشتن، سزا نیست. دوستان بسیاری به من نصیحت می کنند که از یادهای خود چیزهائی بر صفحه ی کاغذ بیاورم، ولی من از این کار، به چند دلیل، هراسناکم: می ترسم از عهده ی آن برنیایم، می ترسم حوادث و انسان ها را با دید لوچ خود مسخ کنم، می ترسم به پرده دری یا پرده پوشی ناروا دست بزنم، می ترسم یادها به قصه های ابلهانه و بی نمک بدل شوند و یا خودخواهانه و لاف زنی به نظر آیند. اصلا خود این ادعای یادنامه نویسی را ادعائی زائد می دانم ولی اینک بیش از ده سال است که کسانی به من می گویند که از این کار تن نزنم.