Dāstānʹhā-yi Nāmvar nāmah (22): pādashāhī-i Sāsānīyān, az pādashāhī-i Yazdgird-i bazahgar ta Qubād: Persian 1397

گنجی که فردوسی برای ايران و ايرانی بر جای نهاده است تنها تاريخ و روايات داستانی و اساطيری ايران قديم نيست. فرهنگ ايران است از آغاز تا پايان قرن چهارم هجری با تمامِ مظاهرش. نتيجه‌ گيری ها که به مناسبت وقايع در پايات غالب داستان ها کرده است و اندرزها که از نرم و درشت روزگار و سرانجام نيک و بد مردمان مايه دارد، زاده موج‌ هاست که از انديشه‌ های متعالی مردان قرون گذشته و دوران اسلامی برخاسته است. ارجی که شاعر بر «خرد» و «سخن» و «دين» می نهد و پيوندی که اين سه را با هم می دهد و پاسی که انديشه‌ های بلند را می دارد، يادآور باريک‌ انديشی و بلند نظری و دوربينی پيروان فرقه‌ ها و طريقه‌ ها و مذاهب معروف و مترقی چون معتزله و شيعه و عرفان است. شاهنامه هم سند لياقت زبان فارسی است و هم گنجينه ی فرهنگ و معارف ايران تا عصر فردوسی.