Īdiʻuluzhī-i Iṣlāḥāt, iṣlāḥāt bih rivāyat-i ḥalqah-yi Kīyān: taḥlīl-i īdiʻuluzhī-i sīyāsī-i māhnāmah-i Kīyān: Persian 1394

با پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران به‌ تدریج گفتمان لیبرال لائیك و جریان روشنفكری دینی به حاشیه رانده شد و منزوی گردید. اما این جریان‌ ها كه خود را متصدی تحقق جامعه لیبرال می‌ دانستند در پوشش بحث‌ های نظری به فعالیت پرداختند. با‌ آغاز جنگ تحمیلی و شرایط ویژه‌ ی كشور آن ها نتوانستند مطالبات و خواسته‌ های خود را پیگیری كنند، اما دوران سازندگی سرآغاز برهه‌ ای شد كه چپ‌ گرایان انقلابی و لیبرال‌ های دینی و غیردینی به یك ائتلاف وارد شوند؛ به‌ طوری‌ كه چپ‌ های انقلابی تحت تأثیر لیبرال‌ ها به یك دگردیسی رسیدند. این جریان‌ ها كه در محافلی همانند «كیان» و مركز مطالعات استراتژیك ریاست‌ جمهوری جمع شده بودند راه استقرار دموكراسی را در ایران توسعه‌ ی سیاسی و اجتماعی و جدایی دین از اجتماع با اجتهاد پویا در اصول و فروع دین می‌ دانستند. مجموعه‌ ی حاضر با تعریف جامع از ایدئولوژی و ویژگی‌ ها و ابعاد آن وارد بحث شده و پس از بررسی چگونگی شكل‌ گیری حلقه‌ ی كیان به واكاوی افكار و اندیشه‌ های عبدالكریم سروش و سعید حجاریان از نظریه‌ پردازان محفل كیان می‌ پردازد. نویسنده با مطالعه‌ ی تمامی آثار و بررسی زوایا و ابعاد مختلف اندیشه‌ ی این جریان، به نقد و ارزیابی آن ها پرداخته است.