ʻAqlānīyyat va tawsiʻahyāftagī-i Īrān: Persian 1395

اين کتاب مطرح می‏ کند که اگر ما ساختارهای منتهی به تحول شخصيت به پا نکنيم و جاذبه ‏های معاشرتی و همکاری را ميان خود ايجاد نکنيم، در به پا کردن ساختارهايی که به توسعه ی اقتصادی، اجتماعی، و سياسی منجر می ‎شود همچنان ناکام خواهيم ماند. بنابراين ضروری است هرچه سريع ‏تر در کنار طرح افکار منطقی، در شخصيت خود تحولی ايجاد کنيم. نويسنده در اين کتاب معتقد است: «عمده مشکل توسعه‏ نيافتگی ايران در افکار ما نيست، بلکه در شخصيت پرورش نيافته ی ماست. مشکل ما چگونگی تبديل فکر به عمل است. مشکل ما ناتوانی در سيستم ساختن است. در جامعه ای که افراد اين قدر نسبت به يکديگر دافعه دارند، نمی ‏توان سيستم اجتماعی ساخت. دو پايه ی متدولوژيک تمدن غرب، سامان‏دهی و تشکل از يک‏ طرف و ظرفيت نقد پذيری افراد از طرف ديگر است. ما در هر دو مورد ضعيف هستيم. طبعا" اين ضعف‎ ها قابل اصلاح هستند، مشروط به اين که برای اصلاح آن‏ ها جايی باز کنيم.» مؤلف بر اين باور است که خلقيات غير مدنی ما ذاتی نيستند، بلکه نتيجه ی ساختارهای سياسی، اجتماعی و اقتصادی انباشته شده ی تاريخ ايران هستند.