Iqtidārgarā yi-yi Īrānī dar ʻAhd-i Qājār: Persian 1393

اقتدارگرایی ایرانی بر خلاف آن چه که بعضی تصور می کنند، ضرورتا" یک پدیده دولتی نیست، بلکه در ناخودآگاه فرهنگ عمومی، جاری و فعال است. نه تنها عامه مردم بلکه قشر عظیمی از تحصیل کرده های ایرانی اعم از اساتید دانشگاه، مهندسان و پزشکان، خصایص اقتدارگرایی را بدون آن که خود معترف باشند در افکار و رفتار خود حمل می کنند. تجربه ی ایرانی از مشروطه خواهی به بعد و تکرار فراز و نشیب ها، دو نوع نارسایی شناختی را نمایان می کند: ضعف در شناخت ریشه های رفتار فرهنگی ایرانیان و ضعف شناخت جوامعی که با مشقت، کار فکری و تشکل از اقتدارگرایی خارج شده اند. برخلاف مبانی نظری برخی از نویسندگان ایرانی که توسعه سیاسی را شرط خروج از اقتدارگرایی می دانند، تاریخ شرق اروپا، آمریکای لاتین، ترکیه و شرق آسیا معرف این حقیقت است که مادامی که مردم به لحاظ معیشتی گرفتار حقوق دولت هستند، فرصت فکر کردن مستقل و تغییر مستقل را پیدا نخواهند کرد.