Ba'd'az'ẓuhr-i Khūnīn ya Surkhī-yi Ghurūb dar Gharb: Persian 1404

منتقدین، کورمک مکارتی را بهترین نویسنده‌ی زنده‌ی آمریکایی دانسته‌اند و شاهکار ادبی پرماجرا و ترسناک و درعین‌حال جذاب «بعد از ظهر خونین یا سرخی غروب در غرب» را با بهترین آثار نویسندگان بزرگی چون دانته، پو، ساد، ملویل، فاکنر، فلاتری او کانر و ویلیام استایرون مقایسه کرده‌اند و آن را یکی از بهترین رمان‌های قرن بیستم می‌دانند. «بعدازظهر خونین» نمایش‌دهنده‌ی مرز میان دانش و قدرت است؛ مرز میان پیشرفت و رفتارهای غیرانسانی؛ مرز میان تاریخ و افسانه و از همه مهم‌تر، مرز میان خشونت‌های رفتاری و زبان خشونت‌آمیز. داستان پسری نوجوان را روایت می‌کند که هیچ اسمی ندارد و همه او را «بچه» خطاب می‌کنند. این پسر به گروه غیرقانونی شکارچیان هندی می‌پیوندد که توسط فرماندار مکزیک استخدام شده‌اند تا پوست سر آپاچی را ببرند. سردسته‌ی این شکارچیان قاضی هولدن، نه‌تنها ظاهرش، بلکه تک‌تک رفتارهایش عجیب و ترسناک است؛ مثلا این‌که از هر علم و هنری سر در می‌آورد، از نواختن ویولن گرفته تا روان‌شناسی و نجوم. در این گروه همه تشنه‌ی خون هستند. رمانی که هرچقدر هم تلاش کنید،‌نادیده گرفتن آن دشوار است؛‌صدایی پرشور که نمی‌توان آن را نشنید. هر صفحه از کتاب اصالت نویسنده‌ی خود را آشکار می‌کند. بسیاری بر این عقیده هستند که بعد از ظهر خونین، مهم‌ترین کتاب کورمک مک کارتی است. او تمام مدت از شما می‌خواهد که شر و بدی را نه برای درک آن، بلکه برای اثبات این که واقعیتی غیرقابل ‌توضیح است، شاهد باشیم. زبان استادانه‌ی او دنیایی را برای ما ترسیم می‌کند که میان واقعیت و سوررئال جای می‌گیرد. این داستان طعم مرگ و خون دارد و به نظر می‌رسد آقای مک کارتی از این موضوع لذت می‌برد! این اثر باعث می‌شود به تحلیل و واکاوی شخصیت‌ها برآیید و آن‌ها را از لحاظ اخلاقی و فلسفی بررسی کنید. بعد از ظهر خونین کتابی مهم است که شما را به تامل وادار خواهد کرد.