Gāh va nāgāh, justāri pirāmūn pindāsht-i zamān dar dirāzā-yi zamān: Persian 2024

با ورود دانش طبیعی و فیزیک به موضوع خاستگاه هستی و «زمان»، دوران توضیح مادی پیدایشِ هستی آغاز گردید. این امر همزمان به‌معنی سردرگمی‌های تازه‌ای پیرامون پنداشتِ زمان هم بود، چرا که نوآوری‌های دانش‌بنیان، با وجود پاسخگویی به بسیاری از پرسش‌ها، موجب پیدایش پرسش‌های جدیدی می‌شدند، که بنوبهٔ خود پاسخ مناسب را می‌جستند. برای مروجین ادیان، خلاء بینشیِ برخاسته از این شرایط همیشه به‌عنوان فرصتی برای به چالش کشیدن یافته‌های علمی دیده می‌شد، تا بتوانند الهیات دینی خود را بعنوان «حقیقت مطلق» در ورای دانش انسانی قرار دهند. از آنجا که این «حقیقتِ» فریبکارانه خود را به دستاوردهای علمی پایبند نمی‌بیند، بایستی پذیرفت که دانش انسانی نیز هرگز توانایی هماوردی با آن‌را نخواهد داشت. بعنوان کسانی که کمر به روشنگری بسته‌اند، بایستی باور داشته باشیم، که یافته‌های شگفت‌انگیز دانش می‌توانند ما را تنها به نزدیک شدن به حقیقت یاری رسانند، اما نه رسیدنِ کامل به آن. در این کتاب تلاش بر آن بوده، تا با کندوکاو در تاریخ شکل‌گیریِ پنداشتِ زمان، روند پای‌گیریِ دانش مدرن در توضیح جهان، از یک دیدگاه آزمون‌پذیر و به‌دور از روش متافیزیکی، مورد بررسی قرار گیرد