Farhang-i Tawṣīfī-yi Igzīstānsīyālīsm: Persian 1401

در نیمه ی دوم قرن هجدهم میلادی امانوئل کانت، فیلسوف بزرگ دوران روشنگری آلمان، با نقد عقل نظری، سلطه ی بی رقیب عقل دکارتی را به چالش کشید. در ابتدای قرن نوزده میلادی، دیگر فیلسوف آلمانی، فردریش ویلهلم شلینگ با تاثیرپذیری از فلسفه ی کانت و غایت مند انگاشتن طبیعت فلسفه ی رمانتیک را پایه گذاری کرد و در همین دوران آرمان های فلاسفه ی روشنگری در زوایا و اضلاع گوناگون به ویژه در بهره برداری از طبیعت، پیشرفت های تکنولوژیک و فراموشی هستی انسان، مورد نقد و بازاندیشی قرار گرفتند. در نیمه ی اول قرن نوزده با گسترش سیر اندیشه ی نقادی نسبت به دستاورد های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی دوران مدرن، اندیشه های اگزیستانسیالیستی در آثار فیلسوف دانمارکی، سورن کی یرکگور، که خود از شاگردان شلینگ بود، تبلور و تجلی یافت و در پایان همین قرن با تعمیق نقادی از دوران سوژه محوری، نگره های اگزیستانسیالیستی در آثار فردریش نیچه قوام بیش تری پیدا کرد. او به نقد بنیادین اندیشه ی حاکم بر فلسفه ی غرب از سقراط به بعد پرداخت، اندیشه ای که از نگاه او موجب پیدایش نهیلیسم در جهان مدرن شده بود.