Shab-i Mubārizah: Persian 1402

امروز صبح مادربزرگ به من گفت دوران نوواقع‌گرایی‌مان شروع شده است. بشقاب سیب‌زمینی‌سرخ‌کرده و سس گوجه‌فرنگی را کوبید روی میز و گفت «تفریح و خوشی!» گفت زیر چشم‌هایم دو تا هلال کبود افتاده است. گفت باید بیشتر بخوابم. مشکل چیست، سوئیو؟ خواب بد می‌بینی؟ مادربزرگ دارد به گورد نامه می‌نویسد، چون این تکلیفی بود که دیروز در جلسه‌ی تحریریه‌مان به او و مامان دادم. او هم به من تکلیف می‌دهد. هر دو باهم سردبیر هستیم. مشاور خانواده‌ گفته بود باید نامه بنویسیم، اما مامان می‌گوید اگر بنا باشد همه‌ی وقتمان را برای نوشتن نامه به آدم‌هایی که دیگر نیستند صرف کنیم، دیگر پولی برای رفتن پیش مشاور نمی‌ماند. مادربزرگ می‌گوید به گمانش این کار مفید است. می‌گوید ما هم می‌توانیم مثل خبرنگارها باشیم و میز خبر خودمان را داشته باشیم. می‌گوید وقتی نامه را شروع می‌کنی یک‌جور است و وقتی تمام می‌شود چیز دیگری از آب درمی‌آید، اما مامان چشمش از این کار آب نمی‌خورد و به نامه‌ها چندان اعتمادی ندارد، همان‌طور که به عکس‌ها. از عکس متنفر است. دوست ندارم در یک لحظه از زمان منجمد شوم! مادربزرگ می‌گوید فقط تکه‌ها واقعی هستند. پرسیدم تکه‌های چی؟ جواب داد دقیقاً! پرسید دیشب چه خوابی دیدم. گفتم خواب دیدم باید با استفاده از کلمه‌های «یک» و «آبی» نامه‌ی خداحافظی بنویسم. گفت نه اوبا! این تکلیف امروزت خواهد بود، سوئیوچِن! مادربزرگ یک زبان رمزی دارد. حتی نپرسید نامه برای کیست. از خیر این‌جور جزئیات می‌گذرد، چون هر لحظه ممکن است اجلش سر برسد و نمی‌خواهد وقتش را با جزئیات هدر بدهد. پرسیدم اگر خواب می‌دیدم بدون لباس بیرون خانه مانده‌ام چطور؟ آن‌وقت تکلیفم همان می‌شد؟ مادربزرگ گفت نه یونگاس! این اتفاق بارها برای من افتاده است. مادربزرگ دوست دارد درباره‌ی بدن حرف بزند. همه‌چیزش را دوست دارد. پرسیدم چطور می‌شود بارها اتفاق افتاده باشد. گفت خب، زندگی است دیگر، پیش می‌آید، اما هرچه هم بشود آدم باید خودش را دوست داشته باشد. گفتم زندگی که این نیست، مدام بی‌لباس پشت در ماندن. مادربزرگ گفت تفریح و خوشی! و خنده‌کنان به شمردن قرص‌هایش ادامه داد.