Parvāz bā tarānah: āshanāyī bā Ingeborg Bachmann hamrāh bā guzīdah-yi shaʻrʹhā: Persian 2008

اینگه بُرگ باخمن یکی از مهم‌ترین و مشهورترین شاعران و نویسندگان قرن بیستم اتریش است. او در سال 1926 در اتریش به دنیا آمد و در اکتبر 1973 در رم درگذشت. زندگی و اندیشۀ شاعرانه باخمن نام او را به هنگام حیات سخت سر زبان‌ها انداخت؛ آنچنان که هنوز هم اسطوره‌ای پیرامون سرگذشت و حالات وی در فرهنگ آلمانی و به تدریج در فضای شاعرانۀ اروپا در جریان و گردش است. چارلز سیمیک معتقد است که دل‌مشغولی شعر پس از 1945 (یعنی پس از جنگ) آلمان و جاهای دیگر زبان است. آیا هنوز واژگانی یافت می‌شوند که بتوان به آنها اعتماد کرد؟ به باور او فقط وزن ناگفتنی‌هاست که شعر باخمن را از بعدی تراژیک برخوردار می‌سازد. شعر باخمن را او شعر بیگانگی و احساس غربت می‌داند. اشعار باخمن وراسوی واژگان، مرثیۀ فقدان‌ اند. او در میانۀ مردم خود به سبب معرفت نسبت به این فقدان بیگانه گشته است؛ محکوم است به این که همواره در آستانه و در مرز بماند. در زمانۀ انسان‌های جابجا شده، شعر باخمن انباشته است از سفرها و وداع‌ها و جدایی‌ها. او می‌داند ما هرگز نمی‌توانیم بگوییم سرنوشتمان به واقع به چه معناست؛ تنها می‌توانیم بی‌وقفه بکوشیم چیزها را به گونه‌ای که در نظرمان جلوه‌گر می‌شوند، منتقل کنیم. هر که می‌خواهد این حس تبعید را که زمانۀ ما را فراگرفته است درک و تجربه کند، باید باخمن را بخواند. نگارنده در این کتاب در سه بخش به زندگی، شعر و معنای شعر باخمن پرداخته است.