Khavāndanīʹhā-yi nawbāvagān-i Īrān: Persian 1400

کودکان و تعلیم و تربیت ایشان از دیرباز یکی از دغدغه‌های اصلی اندیشه‌مندان بوده‌اند... در دورۀ قاجار و پس از مواجهۀ ایرانیان با پیشرفت‌ها و دستاوردهای تمدّن غرب این موضوع به یکی از اصلی‌ترین دغدغه‌های نخبگان جامعه بدل شد. کمتر روشنفکر یا نظریه‌پرداز ایرانی را می‌توان یافت که در آن دوره به مسائل کودکان و چگونگی علم‌آموزی ایشان و یا دور نگاه‌ داشتن آن‌ها از رسوم و تعالیم خرافی و غیرعلمی حرفی نزده باشد. در میان راه‌های رهایی از عقب‌ ماندگی و الزامات علم‌آموزی کودکان، حرف‌ها و اخبار مرتبط با کتاب کودک هم دیده می‌شود. مطالبی که می‌توان آن‌ها را نخستین نمونه‌های نقد و تحلیل و مباحث نظری دربارۀ ادبیات کودک در میان آثار چاپی ایرانی محسوب کرد... کتاب «خواندنی‌های نوباوگان ایران» با مقدمه و گزینش سیدعلی کاشفی خوانساری به معرفی و نقل نوشته‌هایی از دوره ناصرالدین شاه تا احمد شاه قاجار می‌پردازد که در آن به مباحث نظری کتاب و ادبیات کودک و نوجوان پرداخته شده است. در این کتاب 60 مطلب از نویسندگانی چون صنیع‌ الملک، حکیم‌باشی، مفتاح‌ الملک، اعتماد السلطنه، مصباح‌ السلطنه، ذکاء الملک، طالبوف، رشدیه، ناظم‌ الاسلام، عکاس باشی، نسیم شمال، اعلم‌ الدوله، رشید یاسمی، علامه قزوینی و ... نقل شده است.