Mahārat-i ʻāshaqī: Persian 1400

بسیاری اعتقاد دارند عشق ذاتاً آن‌ قدر مهیج، زیبا و خردمند است و خودش راهش را پیدا می‌کند که نیازی به چهارچوب و آموزش ندارد. بعضی از افراد اعتقاد دارند عشق اصلاً چهارچوب‌ پذیر نیست و خودش چهارچوب‌ شکن است. آن‌ها می‌گویند اگر برای عشق باید و نباید تعیین شود، معنا و مفهوم آن از بین خواهد رفت. از یک سو این صحبت‌ها درست است، زیرا به ما آموخته‌اند که قانون‌ مندی، آگاهی و مهارت از عقل سرچشمه می‌گیرد و عشق از دل و دیوانگی. اما آیا نمی‌توانیم عقل و عشق را درآمیزیم و طرحی نو در اندازیم؟ قرار نیست صفر یا صد باشیم. آیا مهارت و آگاهی در عشق‌ ورزی نمی‌تواند باعث استمرار همان عشق با همه ویژگی‌های جذابش شود؟ بیش از 90% از ازدواج‌ها، امروز با عشق آغاز و فردا به نفرت و جدایی تبدیل می‌شوند. این‌ همه شکست چه دلیلی می‌تواند داشته باشد؟ اگر نگاهی صلح‌ جویانه و عاری از تعصب داشته باشیم می‌توانیم بر این تفکر صحه بگذاریم که برای همزیستی متعالی هم به مهارت نیاز داریم و هم به قلب و احساس!