Rawshanfakrī-i dīnī ( taʻāmul bā Jumhūrī-i Islāmī-i Īrān ): Persian 1400

در دوره ابتدایی استقرار، جمهوری اسلامی ایران، تحت تأثیر روشنفکران دینی همچون جلال آل احمد و شریعتی قرار داشت؛ در حالی که این دو متأثر از ایدئولوژی چپ و نیز منتقد نظام سیاسی پهلوی بودند. به طور کلی در طول دهه اول استقرار نظام جمهوری اسلامی ایران، اقتدار فائقه و محبوبیت امام خمینی (ع)، مرزبندی و تناقض‌های درون نظام جمهوری اسلامی ایران را تحت شعاع خود قرار داده بود. نقش کاریزماتیک امام خمینی (ره) روشنفکران دینی و سایر گروه‌های فرهنگی سیاسی را مجبور به تعدیل و اعتدال چشم‌ انداز‌های متعارض خود می‌نمود. با پایان یافتن جنگ تحمیلی و رحلت امام در فاصله تقریبا یک سال بعد از خاتمه جنگ تحمیلی به نحوی بازگشت‌ ناپذیر هم‌ زمان با شکسته شدن گفتمان و الگوی سابق شد، دوره‌ای که نسلی جوان‌تر از روشنفکران دینی از نیرو‌های انقلاب پا به عرصه فرهنگ و سیاست گذاشتند و به اتفاق نظر و اجماع عقیدتی سابق پایان دادند. به تدریج ایده‌های جدید پیش از این نهفته در گستره‌ای رقابتی ظهور و بروز کرد و سرانجام انسجام فکری - سیاسی سابق توسط روشنفکران دینی جدید به چالش کشیده شد.