Dīyālaktīk-i antaqādī: sapahrʹhā-yi naqd: Persian 1400

تلاش و امید کمال خسروی در کتاب «دیالکتیک انتقادی» ادای سهمی در اندیشه‌ ورزی‌ ها و کشاکش‌ ها پیرامون «دیالکتیک» و افکندن پرتویی نو بر گوشه‌های تاریک، یا تاکنون نادیده‌ ی آن، و پیش نهادن رهآورد تازه‌ ای از این گنجینه است. هدف تبارشناسی «دیالتیک» و «دیالکتیک مارکس» و گزارش‌ های تاریخ‌ نگارانه‌ ی آن نیست. بلکه در اساس طرح دو پرسش تازه است. نخست: آیا «گفتمان شناختی» مارکس نیازمند چارچوب یا ظرفی فراگیر، به مثابه‌ ی دستگاه مختصات هستی شناختی، معرفت شناختی و روش‌ شناختی آن است یا خود، فضا و «دستگاه مختصات» تازه‌ ای است؟ دوم: آیا شکاف میان «علم» اجتماعی و تاریخی، از یک سو و علوم طبیعی از سوی دیگر، هر اندازه ژرف، چنان است که بتوان کماکان از هر دو آن ها زیر سقف «علم» سخن گفت؟ اگر چنین نیست و اگر با تمایزی سرشتی میان این دو حوزه‌ ی دانش انسان اجتماعی و تاریخی سر و کار داریم، این تمایز چه چشم‌ اندازهای تازه‌ ای در برابر دانش اجتماعی می‌گشاید؟