Bāgh-i umīdvārān ( taqrīban hamah chīz darbārah-i ʻAlī Dihbāshī ): Persian 1397

«باغ امیدواران (تقریبا همه چیز درباره علی دهباشی)» کتابی است که از عنوان دومش کاملا مشخص است که درباره ی یک شخصیت بسیار تاثیرگذار فرهنگی مطالبی را گردآوری کرده تا ضمن نوشتن درباره او، این گونه بشود همان مسیری را رفت که دهباشی در این سال ها مد نظر قرار داده است. درباره این مرد مؤثر بر فرهنگ بسیار نوشته اند: دهباشی یک عشق بیشتر ندارد و آن ایران است و بزرگانش. هر شماره مجله اش که درمی آید عطر فرهنگ فارسی را به هر جا که می رود، می برد. بخارا پر است از یاد فرهنگ ایران و هر کسی که برای ایران و زبان فارسی قدمی برداشته است. هر شماره شعاری و یادی و کارتی به نام ایران و برای ایران هم به همراه دارد که خوشنویسی شده است. مثلا تکه ای از شعر اخوان که «تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم» یا جمله ای از سعید نفیسی: به ایرانم ایران جاودانی ام. روی یکی از کارت هایی که در جوف مجله (کلک و بخارا) می فرستد نوشته بود: باغ نومیدان چشم در راه بهاری نیست و او هست. تداوم از مشخصه های کاری و موفقیت این روزنامه نگار ایرانی است. دهباشی از پیگیرترین ناشران و سردبیران ما است. در طول مدتی که او کلک و بخارا را منتشر می کرد، ده ها مجله دیگر آمدند و رفتند، اما او مانده و منتشر شده است. روش و منش او در خود نشانگر ماندگاری او هم هست. حالا می شود چهره دهباشی را بهتر دید. در سال ۶۹ سیمای او کامل نبود. اما با دو حلقه صد شماره ای از دو مجله که از بسیاری جهات به هم شبیه اند، او تصویر خود را کامل کرده است. شباهت کلک و بخارا هم گویای پیوستگی فکری و بینشی او است.