Safarʹnāmahʼi musāfar-i majhūl ( sharḥ-i ḥāl-i Sayyid Sharafah dar vaqāyaʻ-i mashrūṭahʼi Fārs ): Persian 1396

مشروطه خواهی در ایران را می توان نوعی اعتراض به حکومت استبدادی در دوره ی قاجار قلمداد کرد. این نهضت بیداری و آزادی خواهی، همراه با رشد آگاهی توده ی مردم و حمایت نسبی علما و تجار و روشنفکران و برخی رجال سیاسی، ابعاد بسیار گسترده ای به خود گرفت. به طوری که شور و هیجان مشروطه خواهی در غالب ایالات، همانند تهران، بالا گرفت و محال و مناطق مختلف ایران، هر کدام، سهمی در آن ایفا می کردند. ایالت فارس - که در آن زمان، تقریبا تمام نواحی جنوبی کشور را شامل می شد - یکی از مهم ترین این مناطق است. شناخت تحولات فارس در انقلاب مشروطه، از این نظر که شاهراه اقتصادی و تجاری دریای جنوب محسوب می شد و دولت بریتانیا در آن ناحیه حضور اقتصادی و سیاسی و نظامی مؤثری داشت، بسیار شایان توجه است. مواجهه ی قدرت های محلی و سنتی فارس، خصوصا عشایر قشقایی به سرکردگی صولت الدوله و خاندان قوام الملک، با این جریان نیز تاریخ مشروطه ی فارس را از سایر ولایات ممتاز کرده است. در کتاب پیش رو، وقایع تاریخی یکی از مهم ترین سال های انقلاب مشروطیت در فارس در سال ١٣٢٩ ق، به زبانی گویا و شیرین تشریح شده است. زمینه ی تألیف این کتاب به گونه ای است که می توان تصورات اقشار مختلف جامعه ی سنتی فارس نسبت به جریان مشروطه را به روشنی دریافت، و نیات و اقدامات نیروهای محلی درگیر را مورد ارزیابی و بررسی قرار داد.