Khīyāl-i māndanat rā dūst dāram: Persian 1398

رمان فارسی. دستی به پیشانی بلندش کشید تا چند تار موهای تاب خورده به سمت شان را کنار بزند. راست نشست. قبل از این که حرفی بزند، گفتم: - اومدم امشب اینجا بمونم. لبخند زد، اما من جان کندم تا بگویم. مثل آرام آرام سقوط کردن از یک ساختمان چند طبقه بود. هیجان و ترس را همزمان داشتم. ماندنم درست بود؟ از جایش بلند شد و به سمتم آمد. او نزدیک شد. سر تا پایم را از نظر گذراند و گفت: - کار خوبی کردی که اومدی، شب‌ ها هر وقت دلت خواست بیا خونه ‌م. هیچ کس ندونه تو که می ‌دونی من بر عکس روزا که ازت متنفرم، شبا عاشقتم. چرا از گفتن این حرف ‌ها نمی‌ ترسید؟ خیلی از نقشه‌ هایش را نقش بر آب کرده بودم. چرا نمی‌ فهمید که این حرف های حقارت بار تاوان دارد. دستی به گونه ‌ام زد و ادامه داد: - دیدی بعضی گل ‌ها فقط شب بو دارند؟ روزها که از کنارشون رد می ‌شی انگار نه انگار همون گلن. ولی وای به حال شب، یه دفعه مستت می ‌کنن، یه دفعه از خود بیخودت می ‌کنن هر چه ‌قدر هم ازشون دور می ‌شی باز بوش دنبالت می ‌آد. تو مثل همون گلا هستی، شب که می‌ شه یهو مستم می ‌کنی، یهو از خود بیخودم می ‌کنی. هر جای خونه که می ‌رم بوت دنبال منه...