Naghmahʹhā-yi jāvīdān (gulchīnī az ashʻār-i shāʻarān-i az Rūdakī tā dawrahʼi muʻāṣar): Persian 1396

زبان پارسی اگر بخواهد به يك هنر خود ببالد و بنازد بی شك آن هنر شاعريست. ده‌ ها هزار شاعر با قريحه در اين زبان سروده‌ هایی داشته‌ اند كه در دفترهای متعدد جمع‌ آوری شده و تعداد ابيات هر يك از آن‌ ها به حدی ست كه مطالعه آن‌ ها عمری دراز می طلبد. به همين جهت شعر دوستان و هنرپروران از ديرباز سعی كرده‌ اند گزيده‌ هایی از اين دريای بی كران شعر و ادب پارسی تهيه كنند، از لباب‌ الالباب سديدالدين عوفی گرفته تا نزهة المجالس جمال خليل شروانی، از تذكرة الشعرای دولتشاهی سمرقندی گرفته تا مدينة الادب عبرت نايينی. در عصر حاضر نيز گزيده‌ های متعددی از اشعار دلپذير و دل‌ انگيز و حكيمانه پارسی تهيه شده كه هر يك از آن‌ ها هم نمايانگر زيبايی و عمق معنوی اشعار گزيده است و هم نماينده ذوق و سليقه گزينش‌ گر. نغمه‌ های جاويدان يكی از اين گزيده‌ هاست كه شاعر و اديب اصفهانی چكيده‌ هایی از اشعار شاعران بزرگ را در اين دفتر گرد آورده است. هر گزيده‌ ای از اشعار شاعران بزرگ پارسی در حقيقت می تواند سزاوار عنوان نغمه‌ های جاويدان باشد و گزيده شادروان الفت نيز اگر بيشتر از ديگر گزيده‌ ها سزاوار اين نام نباشد، كمتر از آن‌ ها نيست.