Shaṣt va and sāl pīsh ( majmūʻah qaṣṣahʹhā-yi kūtāh-i Muḥammad-Jaʻfar Muʻīnʹfar ): Persian 1398

اولين داستان‌ های کوتاه محمد جعفر معين فر (معين) و اولين نقاشی ها و تصويرسازی های مرتضی مميز در بيش از شصت سال پيش، در عهدی که ايران يکی از مراحل مهم تاريخی خويش را طی می کرد - در عهد مبارزه با استعمار انگليسی و دست پروردگان ايرانی اش؛ در عهد مبارزه برای ملی کردن صنعت نفت؛ در عهد جانفشانی پاکبازان سی تير؛ در عهدی که جوانان با بزرگان، در ميدان مبارزه، همگام بودند، احترام بزرگان را داشتند و بزرگان هم آنان را کوچک و خرد نمی شمردند؛ در عهدی سرشار از اميد و در عين حال مملو از سرخوردگی و نا‌اميدی - دو نوجوان دبيرستانی، با سری پر شوق با‌ هم رفيق بودند و در ميدان مبارزه‌ ی سياسی همفکر و در زمينه‌ ی ادب‌ و‌ هنر، به خصوص، همزبان بودند. فن يکی، محمد جعفر معين‌ فر (معين)، نويسندگی، و هنر ديگری، مرتضی مميز، نقاشی بود. اين دو، در کنار فعاليت‌ های سياسی و فارغ از آن، طرحی ديگر داشتند و قرار گذاشتند که يکی از آنان نوشته‌ های ادبی خود را در اختيار ديگری بگذارد تا برايشان تصاويری بسازد و به چاپشان برسانند: آرزو به جوانان عيب نيست! گردش چرخ نيلوفری جمع آن دو پريشان کرد و هر يک به گوشه‌ ای افتادند و سرنوشت آن نوشته‌ ها و آن تصاوير نيز مشوش گرديد و بخشی از آن‌ ها به باد فنا رفت. اکنون پس از بيش از شصت سال، اين شما و بقية‌ السيف آن‌ ها! ياد باد آن روزگاران ياد باد!