Insān va antakhāb-i dushvār ( masʼūlīyyat pazīrī yā masʼūlīyyat gurīzī ): Persian 1398

مسئولیت و اخلاق اجتماعی انسان از دیدگاه روانشناسی. قربانی‌ گری، یکی از ناخوشی‌ ها و بیماری‌ های فراگیر بشریت است. این پدیده در همه‌ جا و همه زمان‌ ها به فراوانی دیده می‌ شود. بیشتر گزارش‌ ها و اخبار حاکی از وجود افرادی است که خود را به نوعی قربانی می‌ بینند. مردم همواره در پی کسی هستند تا سرزنش‌ اش کنند. همیشه در جستجوی مقصر بیرونی هستند، چه این آزارگر قابل سرزنش والدین یا آموزش و پرورش، فرهنگ یا شرایط و موقعیت‌ های جاری زندگی، یا فردی خاص، مشخص و گاه خدا و پدیده‌ های طبیعی مثل برف و باران و زلزله باشند. درواقع هر قربانی ( مظلوم) نیاز به یک آزارگر یا ( ظالم ) دارد. اما همیشه ظالم یا آزارگر فرد یا شخص نیست. ظالم می‌ تواند شرایط، موقعیت، رخدادها یا طبیعت باشد. گاه شرایط ظالم می‌ تواند بیماری یا معلولیت یا چیزی مانند زلزله، سیل یا خشکسالی باشد. دانسته یا ندانسته، بیشتر ما به عنوان یک « قربانی » به زندگی و مسائل آن واکنش نشان می‌ دهیم. هرگاه از پذیرش مسئولیت عمل، فکر یا اقدام خود سرباز می‌ زنیم، بی‌ آن‌ که آگاه باشیم، در نقش قربانی قرار می‌ گیریم. قربانی‌ گری به گونه‌ ای اجتناب‌ ناپذیر، احساس خشم، ترس، گناهکاری و یا بی‌ کفایتی ایجاد می‌ کند و باعث می‌شود ما احساس کنیم به ما خیانت شده، و دیگران از ما سوء استفاده کرده‌ اند.