Tā karānahʹhā-yi khīyāl: Persian 1397

رمان فارسی. يكی از ميهمانان باغ، نگاهی به رودخانه خروشان كرد و از ميهمان ديگر پرسيد: «آيا هستی ما رويای يك وجود نامتناهی است كه دارد ما را خواب می بيند؟» پاسخ آمد: «جهان ما چيزی جز يك سايه رنگ‌ پريده و يا تصوير آيينه‌ ای از يك انرژی نظم‌ دهنده و برنامه‌ ريز متعال نيست كه در بعد ديگری می زيد. اين انرژی بسيط‌ ترين وجود و ناب‌ ترين حضوريست كه می توان تصور كرد. يك چنين انرژی نابی كه مشحون از آگاهی و اطلاعات است، خود زندگی و خود هستی است. شايد هم كل قلمرو وجود. اگر آن را ازلی و ابدی و بی نهايت فرض كنيد رويای همان آفريدگار و نظم‌ دهنده متعال و برترين باشد.» يكی ديگر از ميهمانان زمزمه كرد: «شما همه خيال‌ باف و رويا پردازيد. چيزی جز آنچه كه می بينيد وجود ندارد، و سرانجام هم روزیي كار جهان سرآيد و عالم در يك مرگ حرارتی از ميان خواهد رفت و همه چيز تمام می شود. آنچه را كه می گوييد ثابت كنيد تا من بپذيرم.» صدای آب و حركت نيسم در درختان و تابش آفتاب و احساسی كه من در آن لحظه داشتم به گوشم چيز ديگری را زمزمه می كرد. ما هستيم و زيبايی هستی در جاودانگی ماست.