Khvābʹhāyat rā dar īn khānah taʻrīf nakun Maḥmūd: Persian 1397

رمان فارسی. گفتم: «غلط كردم. ببخشای...» بعد هم برايش توضيح دادم كه به حرف اين و آن توجهی نكند و بداند كه من هيچ‌ وقت در نوجوانی كنار بخاری ننشسته‌ ام و موی گربه‌ ها را نكشيده‌ ام و آن زبان بسته‌ ها را در سرمای كرديچال از خانه بيرون نرانده‌ ام و نگفته‌ ام در برف‌ ها بغلتند تا سوزی كه از جانب علم كوه می آيد بيازاردشان. من هيچ‌ گاه به فرشته نگفته‌ ام «اين چه ناهاری است فرشته؟ سفره‌ ای بينداز، پارچ آبی بياور، پيازی قاچ كن.» من هيچ‌ گاه نگفته‌ ام از غذاهای دبيرستان بدم می آيد، من از حسن كيف پياده راه نيفتاده‌ ام به سوی كرديچال و نگفته‌ ام «گرسنه‌ ام مامان» و «غذاهای مدرسه بدمزه است» مادرم هيچ‌ وقت نگفته «خاك بر سر آشپزتان، اين چه مدرسه‌ ای است كه آشغال به خوردتان می دهد». پدرم نگفته «غذای مفتی می خوری بگو خدايا شكرت. دعا كن به جان دولت كه اين مدرسه را ساخت و ناشكر نباش.»