Ganjīnahʼi gūyashʹhā-yi Īrānī (ustān-i Māzandarān) daftar-i duvvum: Persian 1394

این کتاب در دو جلد و در بردارندۀ ١٦ گویش است که نه گویش در جلد نخست و هفت گویش نیز در جلد دوم نگاشته شده است. این گویش ها دربردارندۀ گویش شرق مازندران (تبرستان) است. هر یک از این دو جلد به صورت جداگانه دارای بخش های پیش گفتار، معرفی مناطق مورد مطالعه همراه با پاره ای از آئین ها و فرهنگ آن، نام گویشوران، راهنمای جدول آوانگار، نکات دستور گویش ها، واژه های موضوعی، بخش فعل، جمله ها، نمونۀ متون و همچنین نمایۀ فارسی است. گویشوران این مجموعه، خود را گیلک و زبانشان را گیلکی می دانند. این در حالی است که در سال های اخیر، رسانه ها تلاش دارند که زبان مازندران را با نام استان و به نام مازندرانی قلمداد و معرفی کنند که این نکته برای پژوهشگران و به ویژه مردم شناسان دارای اهمیت ویژه ای است. بخش واژگان موضوعی این کتاب دربردارندۀ بخش های اندام های بدن، ابزارهای کار، آفت ها، بیماری ها، بستگان، مکان ها، معماری، پوشیدنی ها، گیاهان، جانوران، موقعیت های جغرافیایی، اعداد، مزه ها، ضمیرها، خصلت های انسانی و واژه های متضاد است. گویش های: سیدمیرانمی، کوهستانی (کوسانی)، اواردی، خلیل محله ای، جام خانه ای، خورشیدی، مهتر کلاته ای (مترکلایی)