ʻAmū Jamāl: nāmahʹhā-yi sayyid Muḥammad-ʻAlī Jamālzādah bih ‘Alī-Aṣghar Ḥalabī: Persian 1394

این کتاب دربردارندۀ ٣٥ نامه از نامه‌ های جمال زاده به علی اصغر حلبی است. آن چه سبب طبع نامه‌ های عموجمال شد، اطلاعات مفید فرهنگی، ادبی، انتقادی و عرفانی است که در خلال نامه‌ های دوستانه که سرشار از عواطف انسانی و احساسات رقیق قلبی است، با سبکی ساده و روان بیان شده است. آغاز این مکاتبات به زمستان سال ١٣٥٣ برمی‌ گردد که استاد حلبی نامه‌ ای به جمال زاده می‌ نویسد و از مرارت‌ های دوران کودکی و نوجوانی، شاگردی نزد شیخی فاضل و مدرسی شریف از اهالی اردبیل، مساعدت مالی جوانی گمنام برای ثبت‌ نام در دانشگاه تهران، دوستی با کسانی چون دکتر محمد استعلامی و استاد همایی و فعالیت‌ های علمی در نقد و تحلیل «عرفان و تصوف ایرانی»، نقد کتاب «پرده پندار» و تألیف و تهیۀ «خواندنی‌ های ادب فارسی» داد سخن می‌ دهد. جمال زاده که قبل از دریافت این نامه از طریق کتاب «تاریخ فلاسفۀ ایرانی» با نام علی‌ اصغر حلبی آشنا شده بود، در صدد پاسخگویی و نقد آثار استاد حلبی برمی‌ آید و پایۀ دوستی استواری بنا می‌ گردد. تنوعی که در این نامه‌ هاست اغلب سبب می‌ شود مطالب در نظر خوانندگان، دلپذیر و عاری از یکنواختی باشد.