Jābajāyī-i du inqilāb (charkhishʹhā-yi amr-i dīnī dar jāmaʻah-i Īrānī): Persian 1395

«جا به جایی دو انقلاب» چشم‌ انداز جدیدی را از تغییرات سیاسی ـ اجتماعی طی سیصد سال گذشته ایران ارائه می‌ دهد. از رهگذر بررسی نقش مذهب و با استناد به اسناد و مدارک، نویسنده ادعا می‌ کند که شیعه به‌ تدریج از سیمای مذهبی غیر سیاسی به حکومت فقیهان در جمهوری اسلامی رسیده است. کتاب حاضر در اصل، در صدد پاسخ به این پرسش است که چرا در جامعه سنتی و عقب‌ مانده ایرانی دوره قاجاریه، انقلابی مدرن و در جامعه نو شده ایرانی دوره پهلوی، انقلابی مذهبی و سنتی رخ داده است؟ منطق تاریخ به ما می‌ گوید با توجه به گستردگی نقش مذهب در دوره قاجار، ابتدا باید انقلابی اسلامی رخ می‌ داد و سپس بر پیکره آن چه رضاشاه از جامعه ایرانی ساخت، قانون مشروطه استوار می‌ شد؛ اما گویی جامعه ایرانی مسیری وارونه را طی کرده است. کدام عوامل و نشانه‌ ها چنین وارونگی شگرف تاریخی را توجیه‌ پذیر می‌ سازد؟ کتاب حاضر، روایتی بکر از این جا به‌ جایی تاریخی ارائه می کند و مدعی است جمهوری اسلامی، به همان شکل که اکنون هست، آمال تاریخی روشنفکران ایرانی (اعم از چپ و راست) طی یک‌ صد سال گذشته بوده است.