Daryā-yi maʻrifat (az Bāyazīd Basṭāmī tā Najm Dāyah): Persian 1394

در این کتاب به بحث معرفت از منظر عرفا و صوفیان در برهه ی تاریخی قرن سوم تا هفتم هجری پرداخته شده است. داستان بایزید و معرفت استغراقی او نقطۀ آغاز این کتاب است. بایزید فقط به فرق میان شناخت ساحلی که «علم» خوانده می‌ شود و شناخت استغراقی که «معرفت» خوانده می‌ شود، اشاره کرده است. صوفیان دیگر سعی کرده‌ اند دربارۀ ماهیت آن معرفت که در هنگام فنا دست می‌ دهد، نیز توضیح دهند. در فصول دیگر کتاب نویسنده تلاش داشته سخنان صوفیان دیگر دربارۀ معرفتی که درون دریا به دست می‌ دهد را توضیح دهد؛ دریایی که می‌ توان آن را دریای هستی نامید، هر چند که کمال معرفت در این دریا با نیستی همراه است، نیستی خودی موهوم و هستی یا بقای خودی حقیقی، نیستی «من» و هستی یا بقای «او». عارفان و صوفیانی که دیدگاه آن ها دربارۀ معرفت درون دریا در این کتاب آورده شده، به ترتیب عبارتند از: بایزید بسطامی، عرفای بغداد (ابوسعید خراز، فارس بغدادی، ابن عطا، جنید بغدادی)، محمد نفری، باباطاهر همدانی، عبدالله انصاری، احمد غزالی، عین القضات همدانی، سنائی، فریدالدین عطار، نجم‌ الدین دایه.