Qurān dar sh'ir-i Pārsī (4 Jildī): Persian 1394

شعر فارسی، از سده های سوم و چهارم هجری آغاز شد و از همان آغاز، مضامین آیات و روایات، دست مایه ی اصلی برای قوت و غنای فرهنگ و ادب پارسی شد. با ظهور شاعران بزرگی مثل دقیقی طوسی، رودکی سمرقندی، کسایی مروزی و حکیم ابوالقاسم فردوسی شعر فارسی به پختگی و کمال رسیده بود و این بزرگان اشعار خود را به مضامین و الفاظ آیات و روایات قرآنی مزین می کردند. اشعار در این کتاب به ترتیب حروف الفبا قرار گرفته اند و تمرکز بیشتر روی اشعار منظوم است اما شعر شاعرانی نظیر سهراب سپهری هم در آن جای دارد. در پایان کتاب نیز بخش نمایه قرار دارد تا اگر کسی بخواهد بداند مثلاً چه آیاتی از سوره ی مبارکه بقره مورد توجه شاعران بوده است، به راحتی متوجه آن شود. دلایل انتخاب اشعاری که از قرآن مجید الهام گرفته شده و در این کتاب آورده شده، عبارتند از: - هنگامی که عین مفهوم قرآنی یک آیه در شعر آمده باشد، - هنگامی که شاعر به یک و یا چند کلمه از قرآن اشاره دارد و یا آن را در غالب های مختلفی در شعر خود به کار برده است، - هنگامی که قسمتی از یک آیه و نه تمام آیه در شعر آورده شده است، - هنگامی که شاعر ترجمه ی تمام یا قسمتی از یک آیه ی قرآن را مد نظر داشته ولی در آن با حفظ مضمون آیه دخل و تصرفی کرده است، - هنگامی که شاعر با کاربرد ترجمه واژه ای یا ترکیبی در یک بیت قصه ای از قصص قرآن را به نظم درآورده است، - هنگامی که شاعر توجه کامل به مضمون یک آیه داشته است ولی در ظاهر ارتباط آن با قرآن مجید خیلی ظاهر و مشهود نیست. به اهتمام: برادران فلاحتیان.