Bih khāṭir-i bārān (nāmahʹhāyī az Prāg): Persian 1393

در این کتاب هم با نثر صادقانه و همچنین زیبا، روشن و روانی رو به‌ روییم که در قالب نامه، روایت‌ ها و ملاحظات دوایی را بیان می‌ کند. روایت‌ ها و ملاحظاتی خواندنی و دلپذیر که در بسیاری جاها تأمل‌ برانگیز به نظر می رسند. پرویز دوایی در این نامه‌ ها از موضوعات مختلف سخن می‌ گوید: از جامعه و فرهنگی که سال‌ هاست «میهمان» آن است؛ از ادبیات و هنر (و به طور خاص، فیلم و سینما)؛ از طبیعت و معجزه فصل‌ ها و رنگ‌ ها؛ از تهران دهه‌ های ۲۰ و ۳۰ و ۴۰ و خیابان‌ ها و گردشگاه‌ ها و پاتوق‌ های فرهنگی‌ اش (با اشاراتی به ادبیات و فرهنگ این سرزمین)؛ یادهای کودکی و دبستان، معلم‌ ها و همشاگردی‌ ها، سرگرمی‌ های کودکانه ... و دلبستگی‌ ها و غم‌ های نوجوانی و جوانی. نامه‌ های این دفتر، هر یک عنوانی دارند: «غار علی‌ بابا»، «در یک جمع دموکرات ...»، « خاکستر سپاری»، «با اجازه ...»، «بیا ببین چه کردی ...»، «بادبادک سبز»، «چرا من؟» و ... نام کتاب هم از یکی از این نامه‌ ها گرفته شده است.