Hanjār-i haft gānah-yi hastī: pāyahʹhā-yi ārmān-i pārsāyī: Persian 1388

پایه آرمان پارسایی، سروده «اهون ور» و «اشم وهو»، کهن‌ترین و مقدس‌ترین سروده‌های سرزمین ایران است که در سرآغاز اوستا آمده است. این سروده گرچه از چند سطر بیش‌تر نیست اما پایه جهان‌بینی آرمان‌ها و فلسفه‌های ایرانی را تشکیل می‌دهد. بنا به این سروده، آرمان پارسایی بر این باور است که جهان هستی زیر فرمان سامان و هنجاری (نظم) پایدار و استوار است. که به جهان هستی فرمان می‌راند و زندگی و سرشت مردمان را نیز زیر فرمان دارد. خوشبختی و توانایی راستین در اینست که آدمی هنجار و سامان هستی را دریابد و زندگی و رفتار خویش را با آن هماهنگ سازد و از رفتار و کنش نابهنجار بپرهیزد. هفت پایه آرمان پارسایی عبارت است از: باور داشتن به هنجار هستی، هماهنگی هنجار با ساخت و بافت روانی و منشی انسان و هماهنگی هنجار هستی با زندگی اجتماعی و شناساندن منش نیک، توانایی راستین و راستی به منزله والاترین فروزه‌های آدمی و مایه و پایه خوشبختی. در کتاب حاضر آرمان پارسایی و هنجارهای هفت‌گانه آن توضیح داده شده است.