Jalāl al-Dīn Humāyī
همایی، جلال الدین
Jalal al-Din Homaei (born 1899, Isfahan – died 1980, Tehran) was a distinguished Iranian scholar, poet, writer, university professor, and researcher whose contributions spanned Persian literature, mysticism, philosophy, jurisprudence, and history. He studied at religious seminaries and later at the University of Tehran, where he taught for many years. Homaei was known for editing and interpreting classical Persian texts, and his major works include History of Persian Literature, Commentary on Rumi’s Masnavi, Commentary on Hafez’s Divan, Secrets of the Heart, Treatise on Prosody and Rhyme, and Commentary on Khaghani’s Odes. He also conducted significant research in Islamic philosophy, jurisprudence, and Iranian history. His writing style combined scholarly precision with literary elegance, and his works remain influential in academic and literary circles.
جلالالدین همایی (زادهٔ 1278، اصفهان – درگذشتهٔ 1359، تهران) ادیب، شاعر، نویسنده، استاد دانشگاه و پژوهشگر برجستهٔ ایرانی بود که در حوزههای ادبیات فارسی، عرفان، فلسفه، فقه و تاریخ آثار ماندگاری برجای گذاشت. او تحصیلات خود را در مدرسهٔ علوم دینی و سپس در دانشگاه تهران ادامه داد و سالها در همانجا به تدریس پرداخت. همایی در کنار تدریس، به تصحیح و شرح متون کلاسیک فارسی پرداخت و از مهمترین آثار او میتوان به تاریخ ادبیات ایران، شرح مثنوی مولوی، شرح دیوان حافظ، محرم اسرار، رسالهٔ تحقیق در عروض و قافیه، و شرح قصاید خاقانی اشاره کرد. او همچنین در زمینهٔ فلسفهٔ اسلامی، فقه و اصول، و تاریخ ایران پژوهشهای ارزشمندی انجام داد. سبک نگارش همایی تلفیقی از دقت علمی و نثر ادبی بود و آثارش همچنان در محافل دانشگاهی و ادبی مورد توجه قرار دارند.
