Sarguẕasht-i Fikrī-yi Shāhrukh Miskūb: Persian 1402

سرگذشت فکری شاهرخ مسکوب

Author: Yusif Isaqpur

Rating:

19.94 $

4-6 Weeks

Paperback

19.94 $

Select Quantity

Wishlist

Among all the people I know, both Iranian and non-Iranian, I have and still have the most respect for Shahrukh Meskoob. First of all, this respect was for what Shahrukh himself called ethics. For Meskoob, it was an essential morality from the heritage of the epic world and Iran in the 4th and 5th centuries of Hijra. One aspect of this moral was freedom and sensitivity, because of which he endured all kinds of injustice, hardship, and physical and mental torture with patience and dignity, and he did not feel these things. Anyone familiar with his works knows how vulnerable he was and how Shahrokh's spiritual world was a turbulent world of emotions and emotions. Moskob's morality was not the negation of his feeling world, it was the perfection of feeling and overcoming it. By transcending himself, he overcame the feeling and turned it into thought, as his writings are the result of this relationship.

بین تمامی کسانی که می شناسم، از ایرانی و غیرایرانی، برای شاهرخ مسکوب بیش از همه احترام قائل بوده ام و هستم. قبل از هرچیز این احترام برای آن چیزی بود که خود شاهرخ اسم آن را اخلاق می گذاشت. برای مسکوب اخلاق جوهری بود از میراث دنیای حماسی و از ایران قرن چهارم و پنجم هجری. یک جنبۀ این اخلاق آزادمنشی و حسّ داد بود که به خاطر آن ها مسکوب انواع ناعدالتی و تنگنا و شکنجۀ جسمی و روحی را با بردباری و وقار تحمّل کرده بود و می کرد و نه اینکه این ها را حس نکند. هرکس با آثار او آشنایی داشته باشد می داند که تا چه اندازه زخم پذیر بود و چقدر دنیای روحی شاهرخ دنیایی متلاطم از احساس و در احساس بود. اخلاق مسکوب نفی دنیای احساس او نبود، کمال احساس و فایٔق شدن بر آن بود. با گذشتن از خویش بر احساس فائق می شد و آن را تبدیل به فکر می کرد، چنان که نوشته های او ناشی از این رابطه اند.