Muvājihah bā Kūh-i Yakh dar Utāq-i Shumārah-yi 4: Persian 1402

مواجهه با کوه یخ در اتاق شماره 4

Author: Zamānīyān, S

Rating:

21.40 $

4-6 Weeks

Paperback

21.40 $

Select Quantity

Wishlist

The book "Encountering the Iceberg in Room No. 4" "Narratives of Members of an Analytical Therapy Group from Individual and Group Sessions" written by "Sin Zamanian" has been published under the auspices of Alam Publishing. "I had dug my own grave, I was waiting to be buried in it. My sleeping place was one in two, I used to sleep with my hands on my chest so that it wouldn't fall on the ground and get contaminated. It's like I'm in a coffin. Do you know how tangible the idea of a mosquito biting your face and ending your life in that moment? Or have you ever been stuck in a narrow and crowded alley? People are coming and going, they are coming towards you and you don't know how to pass through them so that they don't touch you at all. Are you short of breath from anxiety and just at that moment you want to have a gun and save yourself and die so that even the airflow caused by their movement does not touch you? I was always apprehensive, everything was dark and faded for me, as if Saddam was not heard by anyone I remember in one of the group meetings, I explained to the members that at the first individual meeting I came to, I didn't come to stay, I came to admit to myself that there was no way left for me to finish it, finish it and go to my grave. Oh poor you, with this situation, with this family full of crises, what does the doctor want to tell you, to tell you that the world is beautiful, to tell you that people are clean? No, he didn't say that.

کتاب « مواجهه با کوه یخ در اتاق شماره 4» " روایت‮‬ های اعضاء یک گروه درمانی تحلیلی از جلسات فردی و گروهی" نوشته « سین زمانیان» به همت نشر علم منتشر شده است. "قبرم رو کنده بودم، منتظر بودم جنازه بشم برم توش. جای خوابم یک در دو بود، تازه دستامو هم میذاشتم روی سینه م می خوابیدم که مبادا بخوره زمین و آلوده بشه. انگاری که توی تابوتم. تصور این که پشه ای به صورتتون بخوره و توی اون لحظه زندگیتون رو تموم شده بدونید چقدر براتون ملموسه؟ یا تا حالا ته به کوچه بن بست و تنگ و شلوغ گیر کردین؟ آدما تو رفت و آمد، یهو به سمتت بیان و تو ندونی باید چطور از بینشون عبور کنی که ذره ای بهت برخورد نکنن. نفستون از اضطراب بند بیاد و فقط اون لحظه دلتون بخواد یه تفنگ داشته باشین و خودتونو خلاص کنین و بمیرین که حتی جریان هوای ناشی از حرکتشون بهتون نخوره؟ همیشه دلهره داشتم همه جا برام تاریک و محو بود ، انگار صدام به گوش کسی نمی رسید یادم میاد توی یکی از جلسات گروه برای اعضاء تعریف کردم که اولین جلسه فردی که اومدم، نیومده بودم که بمونم، اومده بودم به خودم بقبولونم که هیچ راهی برام نمونده و تمومش کنم، تمومش کنم و برم تو قبرم. آخه بدبخت تو با این وضع، با این خونواده پر از بحران، دکتر چی میخواد بهت بگه بگه دنیا قشنگه، بگه آدما تمیزن؟ نه، اینا رو نگفت.."