Hilāl-i Pinhān: Persian 1382

در این داستان، "یونس بشیران "نویسنده‌ای است که در ماه‌های آغازین جنگ در مقام افسر احتیاط مدتی را در جبهه به همراه "سروان ابراهیم یارزاولی " به سر برده و خسته و نومید او را در میانه راه تنها گذاشته است .او اکنون پس از گذشت سال‌ها تصمیم می‌گیرد نقش گمشده خود را با نوشتن داستانی بیابد که به نوعی او را از رعب درونش رها می‌کند .نوشتن برای یونس، معنای خاص دارد .او با نوشتن داستان می‌تواند زنده بماند و زنده ماندن او با فایق آمدن بر بعد هراس‌آور زندگی یعنی "زمان"، امکان‌پذیر است . او با نوشتن داستان سروان "ابراهیم یارزاولی "به گذشته رجوع می‌کند و با بازسازی موقعیت او و از طریق او نقشی را که خود در واقعیت جنگ از دست داده است دوباره به دست می‌آورد .یونس به مانند یونس نبی، در پی یافتن نقشی است که بر او مقدر شده است .و او با نیمه تمام گذاشتن این نقش یا گریز از آن جزو ملامت شدگان قرار گرفته است .یونس با نوشتن قصد دارد تا از ظلمت درون به روشنایی حقیقت نقب بزند و خود را از ملامت وجدان خویش برهاند و این کار صورت نمی‌گیرد، مگر از طریق بازگشت ذهن به آن چه او سال‌ها قبل آن را ترک کرده است (موقعیت جنگ) .در واقع او با عمل نوشتن به سرچشمه قبل باز می‌گردد و بخشوده می‌شود .