Falsafah, sīyāsat va khushūnat: Persian 1385

بحث خشونت، خشونت ورزی و ترویج خشونت، بحثی ست که همواره در تاریخ فلسفه بر سر آن اختلاف نظر فراوانی بوده است. از یونان باستان تا امروز جدال بر سر خشونت و چند و چون آن در میان فیلسوفان، اهل فلسفه، علمای علوم اجتماعی و سیاست وجود داشته است. رضا داوری اردکانی در کتاب «فلسفه، سیاست و خشونت» ابتدا نسبت به کسانی که او و اندیشه اش را مروج خشونت می دانند عکس العمل نشان می دهد و مدعی می شود که خشونت موجود در تاریخ و زندگی انسان ها را نمی توان به اشخاص نسبت داد و این و آن را به خاطرش مقصر دانست. اردکانی مصداق هایی از افلاطون تا سعدی و مارکس پیش می کشد و تحلیل می کند که ساحت سیاست و فلسفه دو حوزه ی زبانی و نقادی جدا هستند که در یک راستا حرکت نمی کنند و فلسفه سعی اش این است که بتواند به قدر توانش بر سیاست تاثیر بگذارد. داوری اردکانی کتاب «فلسفه، سیاست و خشونت» را به شکل گفت و گوهایی در دوازده مجلس نوشته است و سعی کرده مسئله ی خشونت و نسبتش با فلسفه و سیاست را تبیین کند. داوری اردکانی در مقدمه ی کتاب، اهل فلسفه و خودش را از اتهام آموزگاری خشونت مبرا می خواند و متذکر می شود که اگر اهالی قدرت و سیاست خشونت را از فیلسوفان آموخته اند، چرا آنها که مدعی این سخن اند، نمی روند درس رحمت و مهربانی بدهند تا دیگران یاد بگیرند و به کار بندند؟