Sahm-i man az darakht-i sīb: Persian 1397

مجموعه داستان «سهم من از درخت سیب» را باید تلاشی در راستای بازگشت به پیشینه ی داستان کوتاه در ایران دانست. نجیب در این اثر از نویسنده‌ ای خبر می‌ دهد که چیزی جز مفهوم و معنایی که در صدد انتقال آن است و از قضا مفاهیمی ساده و گاه زنگار گرفته در زیست روزمره ی انسان امروز است، برایش دغدغه نیست. او ابایی ندارد که مفاهیمی فلسفی و گاه اجتماعی را در دل روایت‌ داستانی خود و به ساده‌ ترین شکل ممکن روایت کند. مفاهیمی که البته برای درک آن گاه باید با تأمل و طمأنینه و چند باره برخی از این داستان‌ ها را خواند، مفاهیمی که مانند داستان نخست این مجموعه به ظاهر چیزی جز یک صندوق خالی نیستند اما در این خالی بودن حرف‌ های بسیاری برای اهل نظر وجود دارد. نجیب ساده می‌ نویسد. به سنت داستان‌ نویسان دهه ی هشتاد و نود اهل بازی‌ های فرمی در داستان کوتاه نیست. هدفش که روایت‌ گری از دغدغه‌ های اجتماعی اش است را نه به وسیله ی فرم که با محتوای نازک و شیرین و نیز زبان بسیار ساده و لطیف نگارشش تأمین و توجیه می‌ کند و همین مسئله بستر کشف‌ های تازه‌ ای را در این مجموعه از سوی او فراهم می‌ سازد.