Tawghʹhā-yi Īrānī (az Īrān chih mīdānam? 126): Persian 1395

توغ، نماد و نشانه‌ ای از عناصر فرهنگی و دربردارندۀ بخش مهمی از ویژگی‌ های دینی، آیینی، مردم‌ شناختی و هنری ایران‌ زمین است. در سال ٢٠١٠ که موزۀ بریتانیا به معرفی یکصد شیء نفیس با عنوان «تاریخ در صد شیء» اقدام کرد، از آن میان، آن چه معرف فرهنگ دوران اسلامی ایران به شمار آمد توغی از دورۀ صفوی بود و این نشان‌ دهندۀ اهمیت موضوع توغ و پژوهش پیرامون آن است. توغ‌ برداری که قرن‌ هاست از آیین‌ های رایج و مهم عزاداری شیعیان در ایران است، شامل آداب و باورهای مختلفی است؛ از توغ‌ بندی گرفته تا صورت‌ های مختلف توغ‌ برداری و انواع عقاید و رفتارهای احترام‌ آمیزی که مردم با این نماد آیینی دارند. توغ به‌ رغم منشأ غیر ایرانی، از دورۀ صفویه زیر تأثیر فرهنگ و هنر ایرانی قرار گرفته و به جز تأثیرات هنری، شکل درخت - اژدها را پذیرفته است. کتاب حاضر در چهار فصل چیستی و خاستگاه توغ، ویژگی‌ های ساختاری و رمزی، آیین‌ ها و باورهای مرتبط با این نماد فرهنگی را بررسی می‌ کند.