ʻĀlījināb-i mihrabān, tarānah (2 jildī): Persian 1395

«عالیجناب مهربان، ترانه» به نوعی تاریخ تحلیلی ترانه سرایی معاصر ایران از روزگار قاجار تا امروز است. ایرج دیهیمی که به آینده ی ترانه ‌سرایی در ایران بسیار امیدوار است معتقد است «تا پیش از این دوره، فضای ترانه‌ سرایی در ایران فضایی رمانتیک را تجربه می‌ کرد. یعنی معمولا" حال و هوای عاشقانه دارد و نهایتا" به مباحث و مواردی چون طبیعت معطوف می‌ شود. اما در دهه‌ های ۴۰ و ۵۰ با نوگرایی‌ های عمیق فکری و اجتماعی رو به رو شد؛ ناگهان فضاهای رئالیسم در ترانه پررنگ می‌ شوند و پس از آن حتی به پدیده‌ های سورئالیستی برخورد می‌ کنیم. بر این اساس من معتقدم بنیان ترانه‌ سرایی نوین در ایران، در همان دو دهه پی افکنده شد.» «ترانه» زیر مجموعه ای از شعر است و ترانه سرایی است که به شعر اعتبار بخشیده است و ترانه خود سبکی مستقل از دیگر سبک ها است و بهترین نوع از قالب های شعری است که با لحن موسیقایی زیبایی که دارد ابزاری برای بیان احساسات و حتی اندیشه های سیاسی و اجتماعی است.