Rangīn kamān: Nigāhī bih jild-i ṣafhahʹhā-yi girāmāfawn dar Īrān: Persian 2012

مجموعہ ی پیشِ رو تلاشی است برای یادآوری بخشی رو بہ فراموشی از تجربہ هایی ڪہ بین سال های ۱۳۳۸ تا ۱۳۵۵ در حوزہ فرهنگیِ ایران زمین، اتفاق افتادہ و می تواند صفحہ هایی از فرهنگ تصویری هنریِ معاصر را بہ خود اختصاص دهد. روی جلد صفحہ های گرامافون، نمایشگاہ بزرگی است برای یادگیری برخورد با ڪالای فرهنگی و احیا نحوہ ی روبہ رویی با مخاطب. ظاهرن در سنت گذشتہ ی این آثار، مردم بہ طوری جدی در هنگام آفرینش اثر، از زمان ضبط تا پخش، حضوری مستمر و تاثیرگذار دارند؛ و هیچ فرقی نمی ڪند ڪہ قرار است موسیقی پاپ ارایہ شود یا ڪاری ویژہ مانند شعرهای شاملو. در هر دو نوع، مخاطب در نظر گرفتہ شدہ و ڪالا برای استفادہ و خواست او روانہ ی بازار؛ برخوردی ڪہ امروز بہ سختی می توان مانند آن را در نمونہ های مشابہ پیدا و جست و جو ڪرد. متاسفانہ در ایران بنا بہ دلایل عجیبی ڪہ در موارد بسیاری می توان رد آن را جست، تولید صفحہ ڪاملن متوقف و جای خود را بہ نوار ڪاست و بعدها بہ سی دی داد. لازم بہ ذڪر است ڪہ هنوز تولید صفحہ تداوم دارد و بسیاری از مخاطبان، صدای گرم صفحہ را بہ سیستم های دیجیتال امروزی ترجیح می دهند. پیامد این اتفاق بہ جز عدہ ی معدودی ڪہ ارزش صفحہ را می دانستند تمام صفحہ ها یا روانہ ی سطل های زبالہ شدند یا دارند در زیر زمین خانہ ها خاڪ می خورند؛ ڪسی نہ بہ محتوای آثار توجہ دارد و نہ بہ روی جلد آن ها. در این ڪتاب سعی بر آن بود ڪہ با توجہ بہ نمونہ‌های موجود، بهترین‌ها گزینش و در سہ فصل مختلف دستہ بندی شود. توجہ ڪتاب تنها بر روی جلد آثار است، ولی برای مستندسازی و ادای احترام بہ تمام عواملی ڪہ در تولید این آثار دخیل بود ہاند، تمام مشخصات همان‌طور ڪہ بر روی نمونہ‌ی اصلی بودہ، تایپ و بہ صورت زیرنویس ارایہ شدہ است. اگر جایی از ڪلمہ ی طراح، طرح و یا نقاش استفادہ شدہ، ڪتاب همان را منتقل می ڪند و آشفتگی در ڪامل بودن مشخصاتِ بعضی آثار در مقایسہ با دیگری، متوجہ موسسہ تولید ڪنندہ و عدم توجہ بہ این مهم است. فصل نخست شامل ڪارهایی است ڪہ در آنها از امڪان “عڪاسی” استفادہ ڪردہ اند و اصولن عڪس زمینہ ی اصلی برای خلق اثر بودہ است. گاهی برخورد صرفا عڪسی سادہ است و گاهی ڪلاژ و ترڪیبی با عڪس. در فصل دوم توجہ، بر آثاری است ڪہ با تڪنیڪ “تصویرسازی” طراحی شدہ اند؛ ڪہ خود بہ دو دستہ تفڪیڪ می شود؛ در دستہ اول، طراح تنها تصویرسازی را مد نظر داشتہ است و در دستہ دیگر، گاهی نیز نیم نگاهی بہ نوشتہ و تایپ دارد. و در نهایت بخش پایانی را “تایپوگرافی” در بر می گیرد. در واقع آثار این بخش، با تڪیہ ی بیشتری بر نوشتار فارسی خلق شدہ اند. گاهی تنها “خط” عنصر اصلی طراح بودہ و گاهی مهمترین بخش از طراحی. در این فصل اگر در اثری نگاهی خاص متوجہ نوشتار بودہ، حتی در اسمی سادہ، برای نمونہ بہ مجموعہ اضافہ شدہ است.