Rustamʹnāmahʼi naqqālān: Persiska (Farsi) 1398

رستم بیش از آن که برای خواص نامی مهم و شایسته ذکر باشد، برای عامه مردم اهمیت و اعتبار داشته است. پس شگرف نیست اگر داستان‌های مربوط به رستم به‌ ویژه با آن همه اهمیت و جانانگی پهلوانی و حماسی در فرهنگ عامه و ادبیات شفاهی ایران در سده‌های گذشته بالاخص بعد از دوره صفویه که دوران رواج افسانه‌های عامیانه است، در میان مردم گسترش پیدا کند و بعدها که این داستان‌ها به کتابت درمی‌آید، هسته اولیه نوعی از حماسه‌های عامیانه یعنی رستم‌ نامه‌ها را تشکیل دهد. ارتباط و پیوند خاص رستم‌ نامه‌ها با سنن و مواریث ملی و آشنایی بیش و کم مخاطبان فارسی‌ زبان با نشانه‌ها و اشاره‌ های مرتبط با حوادث، بر تاثیر این نوع ادبی و در نتیجه شهرت و محبوبیت آن می‌افزاید تا آن‌ جا که تا همین اواخر رستم‌ نامه را در کنار دو داستان معروف «حسین کرد» و «امیر ارسلان نامدار» به عنوان سه اثر عامیانه محبوب طبع ایرانیان قرار می‌داد. از این سه اثر بی‌تردید رستم‌ نامه به دلیل تکیه مواریث کهن و فرهنگ ملی و تهییج روح پهلوانی و جوانمردی مطلوب، با طبع و ذوق و نظر فارسی‌ زبانان ارتباط بیشتری داشت و به اصطلاح خواننده یا شنونده با آن راحت‌ تر و خودمانی‌ تر برخورد می‌کرد.