سنگ و سپر فارسی 1399

مجموعه هفده داستان کوتاه فارسی. «سنگ و سپر» را می‌ توان در امتداد سنت داستان‌ نویسی جنوب دانست، با همان ویژگی ‌هایی که در جهان داستانیِ نویسنده ‌های جنوبی به چشم می ‌خورد: داستان‌ هایی با کاراکترهای متعدد، پر از کنش و گفت ‌و‌ گو و مبتنی بر کشش روایی، حامل تضادهایی ریشه ‌ای میان جان‌ سخت‌ ترین سنت‌ ها و به ‌روزترین پدیده‌ های اجتماعی که در عین حال با یکدیگر همزیستی دارند، و مهم‌ تر از همه، تکیه‌ داده به صمیمیتی که خیلی زود خواننده را به یکی از همسایه‌ ها و نزدیکان کاراکترها تبدیل می‌ کند و راهی جز این پیش پای او نمی‌ گذارد که داستان را تا ته بخواند و برگردد و این بار لحظه‌ هایی را مرور کند که حتم دارد مدت‌ ها در خاطرش نقش خواهد بست. در این میان، در داستان ‌های طاهری دو نکته بیش از همه حائز اهمیت می ‌نماید. یکی مربوط می ‌شود به گشایش‌ های داستانی او که در اغلب موارد با یک کنش همراه است و همین به خودیِ خود نشان از داستان‌ هایی می ‌دهد که کشش روایی در آن ‌ها حرف اول را می ‌زند. دیگر این که طاهری چند داستان خود را با راوی اول‌ شخص جمع نوشته است و همین نکته یعنی سر و کار ما با نویسنده ‌ای است که ابایی از خلق کاراکترهای متعدد ندارد، گو این‌ که حتی در داستان‌ هایی هم که راوی اول‌ شخص جمع ندارند، باز تعداد کاراکترها چشمگیر می ‌نماید و همین موضوع در قیاس با داستان‌ هایی که در این سال‌ ها منتشر شده و معمولاً تنهایی آدم‌ های پایتخت را به تصویر می ‌کشند، غنیمتی است.