صبر بلند فارسی 1397

رمان فارسی. از پنجره اتاق کارم بخشی از ساختمان شما پیداست. هوا خنکای باران دارد و کمی مه ‌گرفته است. کوه در دوردست‌ تر در هوای پیش بارانی، پوسته تیره‌ ای آن را پوشانده. هوا در شک میان باریدن و نباریدن، زمین و زمان را به انتظار خود سرگردان کرده، میان طراوت و خشکی، میان آمدن و نیامدن، میان رسیدن و نرسیدن. حالا ایستاده‌ ام در حال و حسی که هم هست و هم نیست. می‌ دانم که نمی‌ داند. اما آن‌ چه را که می‌ آید نمی‌ دانم چیست. و این حال و حس میان رفتن و نرفتن و میان این‌ جا و آن‌ جا مثل خوره روح را می‌ خورد. از پنجره که دوباره بخشی از ساختمان را می‌ بینم، به نظرم همه‌ چیز زیبا و دلرباست. زیبایی در فاصله میان این‌ جا و آن‌ جا. میان اکنون و زمانی که رویا است و در پیش. شاید همین فاصله، همین شک، همین بودن میان اکنون و رویا شیرین است. اگر بررسی کار تمام است و شیرینی رویا تلخ می‌ شود. و گرمی فاصله به سردی می‌ گراید و همه ‌چیز رنگ و بوی اکنونی به خود می‌ گیرد. دیگر رویارویی نخواهد بود. و می‌ دانم آن هم نمی‌ ماند و آغازی است بر پایان. باز وسوسه رفتن دوباره روح را می‌ خورد و قصد سفر می‌ کنی، می‌ دانی نه اینجایی هستی و نه آن‌ جایی. باید فاصله را حفظ کرد و کوشید همیشه با تأخیر هیچ‌ گاه نرسی!