تبعیدگاه‌های پروردگار فارسی 1402

«تبعیدگاه­های پروردگار»، رمانی­ است که مرگ و جاودانگی را آینگی و کشش و جوشش انسان را در این رهگذر بیان می­کند. این رمان در ستایش زندگانی­ست و کوششی­ست برای چیره گردانیدن زندگی بر مرگ! دلهره‌ی ابدی و ژرفِ حجیزی، از خودِ «مرگ» نیست؛ بل او سال­ها پیش، از این امر فراروی کرده است. او از تنهایی و فنایِ پس از مرگ می­هراسد و همواره می­کوشد تا راهی بیابد تا پس از مرگ، وی را به­خاک نسپارند، بلکه جسدِ او را سالم در میانِ زندگان نگه دارند. بنابراین، سرانجام سعادت را در این امر می­یابد: «سعادت، زنی­ست که دوستت بدارد و دوستش بداری. اگر هر یک از ماها، زنی را می­یافتیم تا دوست­مان بدارد، هرگز خود را به تبعیدگاه­های پروردگار نمی­افکندیم».