سپاس فارسی 1400

رمان فارسی. زندگی هر کس قصه‌ای است در این دنیای ناشناخته پر از رازها و رمزهای باور نکردنی که اگر هر کس قلمی برمی‌داشت و دفتری، صفحات بیشماری سیاه می‌شد. او قصه‌ها و غصه‌ها از خوشبختی‌ها، بدبختی‌ها، شکست‌ها، پیروزی‌ها، عاشق شدن‌ها، متنفر شدن‌ها، قهرها و آشتی‌ها و جدایی‌ها که بسیاری از این حکایت‌ها غیرقابل‌ باور است و چه قلب‌ها که پر از شکایت است از بی‌ وفایی‌ها و بی‌ انصافی‌های ایام که باید شکایت از چه کسی داشت؟! و آیا به درستی حقیقت سرنوشت دست کیست؟ خود یا بیگانه؛ و یا تا پا به دنیا می‌گذاریم رقم می‌خورد و بر پیشانی نوشته می‌شود که این است اقبال تو. کوچک که بودیم بزرگ‌ترها شرح می‌دادند هر زمانی که نوزادی متولد می‌شود سلامی می‌دهد بر جهان. قلم‌ زن با قلمش بر بالین او می‌آید، تندی سرنوشت او را تعیین می‌کند، می‌نویسد روی پیشانی او پس عجب پیشانی بزرگی داریم که در یک‌ لحظه تمام عمر روی آن نوشته می‌شود و می‌ماند و هرگز پاک‌ شدنی نیست و خط خوردنی هم نخواهد بود و حتماً اگر قلم‌ زن اوقاتش تلخ باشد مشخص است که چه نوشته خواهد شد.