گل برف فارسی 1400

رمان فارسی. در تمام سطح خیابان قطره ‏هاى به‌ هم‌ پیوسته‌ی باران جریان داشت. آسمان پاییزى از همیشه تیره ‏تر بود. گاه رهگذرى سر در گریبان فرو برده، بدون این که به اطراف توجهى داشته باشد به ‏سرعت از خیابان می گذشت. از پشت شیشه‏ هاى بخار گرفته‌ی مغازه ‏ها هیچ ‏چیز دیده نمی ‏شد. سکوت که هم‌ نوا با همهمه ‏ى قطره ‏هاى باران ترانه ‏اى دلهره ‏آور می سرود، گاه بر اثر سر و صداى خودرویى که با عبورش آب به اطراف می ‏پاشید، می ‏شکست. درهاى بسته‏ ى مغازه ‏هایى که در طول خیابان صف کشیده بودند، ترس را به دل دختر کوچکى می ‏ریختند که با تردید در کنار خیابان قدم برمی ‏داشت. رقص دانه ‏هاى باران روى آسفالت نامنظم کف خیابان دل یاسمن را می ‏لرزاند. او گریه می کرد، از ترس و ناامیدى؛ ترس از این که داشت شب می شد و ناامیدى به این دلیل که هنوز به خانه نرسیده بود ...