جوامع الحکایات و لوامع الروایات ( قصه های شیرین ایرانی - ٢ ) فارسی 1391

جوامع الحکایات و لوامع الرویات یا همان «داستان های جامع و روایات درخشان» نوشته سدیدالدین محمد عوفی نیمه اول قرن هفتم هجری تألیف شده است. عوفی در این کتاب از سبک خاصی پیروی نکرده، بلکه سبک آن وابسته به منابعی بوده که داستان از آنجا آورده شده است. این کتاب متشکل از مجموعه ای از داستان های تاریخی، اخلاقی و مذهبی و سرشار از لطیفه های پارسی است که گوشه ای از تاریخ تمدن و ادبیات جهان اسلام و ایران را در برمی گیرد و یکی از بزرگ ترین مجموعه های داستانی قرن هفتم هجری قمری به شمار می رود. این کتاب به عنوان مرجع برای دانشمندان و نویسندگان بعدی مورد استفاده قرار گرفته و علاوه بر توجه به جایگاه حکایت و قصه در تاریخ ادبیات فارسی، مطالب تاریخی را در قالب حکایات بیان می کند. حدود یک ششم کتاب نیز به بیان وقایع تاریخی اختصاص دارد. قصه های جوامع الحکایات و لوامع الروایات، داستان ها و حکایت هایی کوتاه، آمیخته به طنز و بسیار ژرف نگرانه هستند و حکمت هایی از زندگی بشر در آنها نهفته است. با اینکه این اثر گرانسنگ، قرن ها پیش قلمی شده، اما انتخاب های مهری ماهوتی از قصه های تمثیلی این کتاب ارزشمند، آن را برای مخاطب امروزی نیز قابل مطالعه می کند.