سنگ‌باران دری (فارسی) 1392

شعر. شعرهای سنگ­باران از نگاه فرم و ارائه های سبکی، در سبک و فرم‌های معمولی و مسلط شعر فارسی که نیمایی و شاملویی باشند، نمی‌گنجد بنابر این، می‌توان از نگاه فرم و سبک، شعرهای این مجموعه را پسا شاملویی دانست که در پی تلاش فرم زدایی خویش است." فضای شعرها سوررئال است، منطق زندگی، مرگ، جانداری و بی‌جانی بهم ریخته می‌شود؛ مناسبات برقراری روابط، فراتر از تصور طبیعی و معمولی که در کارکرد این امور وجود دارد، بین این امور ایجاد می‌شود، و در تبادل های ممکنی که شعر برای روابط این امور نسبت به یک دیگر شان به وجود می آورد." شعرها در برخورد با زبان و واژه گزینی و مناسبات معنایی واژه‌ها عینیت گرا است؛ عینیت گرا به این معنا که جزئی نگر است، کلی گویی نمی کند، درگیر مفاهیم کلی و عام نمی‌شود، می خواهد هرچه بیشتر درگیر و دچار امرهای جزئی شود؛ برای این درگیری جزئی نگرانه، از واژه هایی که حس برانگیز و ملموس اند" درکل مجموعه شعر سنگ­باران، امکان‌های تازه شعری را باز می‌کند به ویژه، امکان زبان زنانه در شعر را که شعر معاصر افغانستان این امکان را کم داشته است و اگر داشته هم، بیشتر با رویکرد سنتی بوده است نه رویکرد معاصر که در آرای فیمنیستی از زبان و زبان شعری زنانه، مطرح است." http://www.bbc.co.uk/persian/afghanistan/٢٠١٤/٠١/١٤٠١٢٨_k٠٣_afghan_book_intro_sangbaran_baran_yasna.shtml